Vandaag is het dertien jaar geleden dat Justin geboren werd.
Om vijf uur 's ochtends breken de vliezen. Ik sta meteen naast mijn bed. Actie! Peter gaat naar beneden om de bank om te toveren in een bed op klossen. Ik vang beetjes vruchtwater op in een emmer. Om kwart over zes beginnen de weeën. Mam en pap staan een uurtje later op de stoep om Elio mee te nemen. Ondertussen is de verloskundige gearriveerd. Ze constateert dat ik reeds vier centimeter ontsluiting heb en gaat nog even naar een andere vliezenbreekster. We bellen de kraamzorg. Peter is in de weer met vuilniszakken en babykleertjes en stuurt de schilders, die met de buitenboel bezig zijn, naar huis. Ik installeer me op de bank in de woonkamer. Lekker in het zonnetje. De weeën worden steeds heviger. De verloskundige komt terug. Terwijl zij de krant leest, zit ik braaf de flankademhaling te doen. Het zal nog wel even gaan duren.
Ineens voel ik een enorme drang om keihard inwendig te gaan duwen. De verloskundige springt op, mompelt iets over volledige ontsluiting en geeft toestemming om er helemaal voor te gaan. Ik raak in paniek. Het doet ontzettend veel pijn. Ik durf niet goed te persen. Maar ze spreekt me streng toe en drie persweeën later ligt Justin op m'n buik. Peter en ik zijn perplex. Hallo Justin!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten