Ik denk dat de gespreksgroep van het ziekenhuis mij het meest geholpen heeft. Praten met andere ouders waarvan ook plotseling een kind is overleden. De herkenning geeft troost. Het is een soort ontlading, dat praten erover. Daarna kon ik er weer even tegen. Terwijl ik in het begin dacht: wat moet ik daar? Zes keer in een kringetje zitten?
Bezig zijn op de begraafplaats geeft mij ook altijd veel voldoening. Vooral in het voorjaar, dan is alles weer vers. Ik geniet er gewoon van als ik ernaar kijk, ben trots. De eerste maanden na zijn overlijden ging ik elke dag. Dat was bijna een dwangneurose. Ook als het slecht weer was. Juist als het slecht weer was. Een soort kwelling. Ik wilde doorweekt zijn. Jerome lag daar toch ook in de regen? Nu ga ik wat minder vaak naar het graf.
Ik heb veel gehuild. De tranen kwamen continu. Huilen lucht op. Nu huil ik nog elke dag, maar niet meer zo hevig. En ik zoek het meer op. Ik lees boeken van lotgenoten en gedichten. Ik kies muziek uit met teksten die over gemis gaan. Of ik bezoek de website van VOOK, de gedenksite, en lees de verhalen. Alleen maar om te janken.
Fragment uit het interview met de moeder van Jerome, gehouden op 21 december 2005.
Jerome is in 2003 plotseling overleden toen hij 3 jaar en 8 maanden oud was.
VOOK: Vereniging Ouders van een Overleden Kind
Geen opmerkingen:
Een reactie posten