Voor mij is zingen in een oecumenisch koor een uitlaatklep. Daar haal ik lucht uit. Ik zing mijn longen letterlijk leeg en dat geeft energie. Ik lees ook veel: boeken die over zingeving gaan en boeken geschreven door lotgenoten. En ik eet chocola.
Ik zie bij mezelf een verandering van meer carrièregericht naar meer mensgericht bezig zijn. Nóg meer gefocust zijn op mensen. Ik wil er iets mee doen. Iets doen met het ziekzijn en overlijden van Joep. Daar zoek ik mijn weg in. Dat kan wel een aantal jaar gaan duren. Ik voel dat ik tijd heb. Ik heb tijd voor de rest van mijn leven. Ik hoef het nu nog niet allemaal te weten. Nee, hoe harder ik probeer om het te weten, hoe meer het van me afglijdt. Dan ga ik heel hard denken, veel lezen, veel praten. En nog meer denken. Soms moet ik gewoon afstand nemen door niets te doen. Of te gaan lopen. Of de stad leeg te kopen.
Mijn stemmingen zijn nog steeds wisselend. Af en toe moet het verdriet eruit. Dan moet ik iets met Joep doen: alleen zijn, naar het kerkhof gaan, wat schrijven, iets opzoeken. Vroeger was ik heel gelijkmatig.
Fragment uit het interview met de moeder van Joep, gehouden op 10 maart 2006.
Joep kreeg hersenvliesontsteking toen hij 9 weken oud was en is de rest van zijn korte leven ziek geweest. Hij is in 2004 overleden toen hij bijna 3 jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten