Weten dat er mensen voor je zijn, voor je klaar staan. Dat heeft mij geholpen. In het begin nam ik 'uurtjes' voor mezelf. Als ik thuis kwam van mijn werk ging ik op de bank een boek liggen lezen. Nu heb ik weleens het gevoel dat ik te weinig tijd heb. Te weinig tijd om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Dat merk ik aan mezelf: dan wordt het allemaal teveel. Dan vergeet ik Milan. Vergeten is niet het goede woord. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Soms schrik ik ervan dat ik een hele dag niet aan hem gedacht heb en voel me schuldig.
Milan is overleden vlak voor onze verhuizing. Na zijn dood ben ik eerst z'n speelgoedkist gaan beschilderen. Die moest blauw worden volgens Milan. Met een visje erop. Dat heb ik gedaan. Daarna heb ik heel rustig in m'n eentje zijn kamer opgeruimd en z'n spullen in dozen gedaan. Kleren die weg mochten heb ik aan een vriendin gegeven. Zij heeft ze nog een jaar op zolder bewaard. Ze dacht dat ik er misschien spijt van zou krijgen. Nu staat die doos weer bij ons. Wat ik me voorgenomen had om niet te doen heb ik toch gedaan: ik heb er kleding uitgehaald voor onze jongste zoon. Hij had die kleren óók gedragen als Milan er nog was geweest. Ik heb één doos waar het lievelingstruitje van Milan in zit samen met nog een paar van die dingen. Die blijven daarin. Ik heb uiteindelijk dus niets weggegeven of weggegooid. Daarna ben ik met een vriendin zijn kamertje in het nieuwe huis gaan verven. In de kleuren die we met Milan hadden afgesproken.
Ik wilde voor elk kind een fotoboek maken, maar was daar nog steeds niet aan toegekomen. Ik ben met zijn boek begonnen. Dat heeft mij geholpen, gaf troost. Net als vaak naar hem toe gaan. Naar het graf. Lekker bij hem zitten.
Fragment uit het interview met de moeder van Milan, gehouden op 24 mei 2006.
Milan is in 2002 plotseling overleden toen hij bijna drieënhalf jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten