Ik geloof niet in God, ik geloof meer in zielen. Die zijn ergens en ik zal Jasmijn ooit nog een keer zien. Maar dat geloof helpt niet, want ik moet haar hier missen. Ik wil haar nu zien, niet over vijftig jaar. Het verlangen zit zo diep, kon ik haar maar even vasthouden. Ze had ook moeten opgroeien. Je hoort niet dood te gaan als je vier bent.
Ik ben niet meer bang om dood te gaan. Ik wil nog niet dood, ik wil nog niet weg van mijn andere kinderen. Maar als ik doodga, dan zie ik haar. Daar houd ik me gewoon aan vast.
We hebben een paar tekens gehad. Tijdens de begrafenis hebben we ballonnen opgelaten. Het regende heel hard en de wind woei naar de andere kant van Nijmegen. Toen we terugkwamen, dwarrelde er een roze ballon in het gangetje achter ons huis. Daar heeft Jasmijn iets mee bedoeld. Zij heeft hem gestuurd, dacht ik meteen. Dat wil ik denken. Het was bijna onmogelijk dat die ballon hier kon zijn.
De kat deed ook opeens heel raar. Na haar overlijden sprong hij steeds in en bovenop de speelgoedkast, terwijl hij daarvoor nooit iets met die kast had. Zou Jasmijn in de buurt zijn?
Fragment uit het interview met de moeder van Jasmijn, gehouden op 2 november 2006.
Jasmijn is in 2003 plotseling overleden, ze was toen ruim vierenhalf jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten