Ik geloof niet. Het overlijden van Milan heeft me eigenlijk nog verder van het geloof gebracht. Als er werkelijk een God zou bestaan, hoe is het dan mogelijk dat zoiets kon gebeuren? Een maand of twee na het overlijden sprak ik een vrouw. Ze zei: 'God heeft graag kinderen om zich heen.' Toen zei ik: 'Waarom moet dat dan precies míjn jongen zijn?'
Ik rijd motor. Als ik morgen tegen een boom rijd, zou ik dat niet erg vinden. Niet dat ik zelfmoord wil plegen hoor, maar ik ben niet meer bang voor de dood. Ik heb de stille hoop dat ik Milan tegenkom. Dat we weer samen zijn. Ik ga niet naar iets onbekends. Natuurlijk laat ik dan m'n gezin achter en zal er veel verdriet zijn. Maar ik ben er niet meer bang voor.
Een collega van mij gaat weleens 'op reis door het heelal'. Iets met indianen en trommels. Hij kan buiten zichzelf treden. We hadden het erover of er iets zou zijn na de dood. Ik liet doorschemeren dat ik benieuwd was hoe het met Milan ging. Hij beloofde dat hij tijdens z'n volgende reis naar hem op zoek zou gaan. Een paar dagen later riep hij me bij zich. Hij was Milan tegengekomen. 'Hij was een beetje verdwaald, en hij is boos en vindt het oneerlijk.' De collega heeft Milan aan de hand meegenomen en op het juiste pad gezet. Hij zei ook dat ik op vogels moest letten. Ik heb tijdens de vakantie extra goed opgelet, maar niets bijzonders gezien. Sinds een maand of drie zie ik overal een duif. Ik weet niet of het steeds dezelfde is. Hij zit bij ons in de boom. Of aan de overkant bij de huizen. Of vlakbij de nieuwe flat van mijn ouders waar ik regelmatig aan het klussen ben. Op de begraafplaats zit ie ook af en toe. Soms denk ik: zou het dan toch?
Ik laat het bij die ene keer. Stel je voor dat ik nieuws krijg dat ik eigenlijk helemaal niet wil horen. Nee, ik geloof er niet in. Maar ik zou het wel heel mooi vinden.
Fragment uit het interview met de vader van Milan, gehouden op1 juni 2006.
Milan is in 2002 plotseling overleden toen hij bijna drieënhalf jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten