De dagen vallen me zwaar. En nog steeds is het niet het gemis dat het meeste pijn doet, maar het overlijden, de gebeurtenis, de uren vooraf. De beelden dringen zich op, zorgen voor een intens verdrietig gevoel, angst en paniek. Het verbaast me en het overvalt me. Zo heftig. Eigenlijk heftiger dan toen het gebeurde, en dan toen het net gebeurd was.
Het lijkt of Peter niet goed weet wat hij met me aan moet. Hij neemt steeds meer afstand. Net als ik. Ik voel me alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten