DAGBOEK 22 december 2002

Gisteren waren er achttien vrienden bij ons thuis die ons letterlijk en figuurlijk overeind gehouden hebben in de periode na het overlijden van Justin. We hadden hen uitgenodigd. Mam had negen lichtschalen van keramiek gemaakt. Ze wilde elk stel een lichtschaal geven als dank voor hun steun. Een groot deel van de dag zijn we bezig geweest met het op orde brengen van het huis. Ruimte creëren en het gezellig maken met heel veel kaarsen. We waren een beetje zenuwachtig en werden steeds verdrietiger naarmate de dag vorderde. Het waarom van onze activiteiten liet zich niet wegstoppen.

Iedereen arriveerde op het afgesproken tijdstip. De zelfgemaakte glühwein pruttelde in de keuken en verspreidde een aangename geur. Op de zwarte granieten tafel stonden de lichtschalen te pronken. Natuurlijk met brandende waxinelichtjes erin. Mam nam het woord en vertelde waarom ze de schalen gemaakt had. Ik schoot in de huil en met mij een aantal anderen. Elk stel mocht een schaal uitkiezen. Dit bleek niet gemakkelijk, iedereen stelde zich zeer bescheiden op. Totdat iemand zijn voorkeur uitsprak en als het ware het startsein gaf om tot een keuze te komen. De spanning was meteen weg, er ontstond een losse, bijna vrolijke sfeer. Ik denk dat pas na een vol uur van wikken, wegen en 'onderhandelen' de keuzes definitief waren.

De sfeer bleef de rest van de avond ontspannen. Iedereen praatte met elkaar en liet de emoties de vrije loop. Ik heb amper iemand gesproken. Dat geeft niet, daar ging het niet om. Het is fijn om te weten dat er nu bij iedereen thuis een lichtschaal staat.

Maar Justin krijg je er niet mee terug.

2 opmerkingen:

  1. Marije van Grol2 maart 2011 om 22:21

    Ik heb je Blog over de lichtschalen gelezen. Mooi. De lichtschaal was een bijzonder kado en heeft bij ons bij de tafel in de keuken een mooi plekje gekregen. Zeker in de herst en winter steek ik er geregeld een kaarsje in aan en denk dan altijd even aan Justin. Dat voelt goed. Liefs, Marije

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gisteren heb ik de dagboekpassage gelezen. Het maakte indruk op me.

    Ik kan me die dag nog goed herinneren. Het was zo´n avond waar Xan en ik zowel naar verlangden als zwaar tegen aan hikten. De pijn om Justin had nog niets van zijn rauwheid verloren. We zouden er weer allemaal zijn, allemaal om dezelfde reden. Bij elkaar om iets goeds te delen, de betrokkenheid en warmte met jullie na het overlijden van Justin, maar tegelijkertijd vooral met elkaar verlangend dat we die warmte nooit hadden willen meemaken. Nerveus reden we naar Leiden, nog veel meer gespannen kwamen we binnen. En iedereen had precies hetzelfde. We verlangden allemaal naar die avond die we nooit gewild hadden.
    De lichtschalen deden wat ze moesten doen, ze brachten de broodnodige verlichting! Ineens week de spanning, bleef de verbondenheid en ontstond zowaar gezelligheid.

    Ik ben dol op alle beelden met licht. Mijn vader zei tot het allerlaatste moment in zijn leven: “Er is geen nacht zo donker of het wordt weer licht.” Het licht in alle schakeringen is mij zeer dierbaar. Ik hoop dat jij die de allerdonkerste dagen hebt gekend licht kan blijven zien, elke dag.
    Dirk

    BeantwoordenVerwijderen