DAGBOEK 6 december 2002

Het is ineens weer zo ontzettend moeilijk om de draad op te pakken. Ik ben zo moe. En dat maakt me nog gevoeliger. Ik denk dat ik deze sinterklaasweken op m'n tenen gelopen heb wat betreft het onderdrukken van de pijn. Ik heb me groot gehouden voor Elio om het voor hem zo veel mogelijk een feest te laten zijn. En nu dat niet meer hoeft, breekt het vedriet door de façades. Het is echt verdriet. Niet eens zozeer het missen van Justin, maar verdriet om het vreselijke dat gebeurd is. Dat ik heb laten gebeuren.