DAGBOEK 8 december 2002

Ik ben weer veel bezig met de uren vóór zijn dood. Dat is echt een vreselijke ervaring geweest. Er schieten steeds allemaal beelden door mijn hoofd. Elk beeld steekt als een mes in mijn hart, gaat gepaard met een pijn, zo intens, dat heb ik nog nooit gevoeld. Het beeld van Peter die 's ochtends gewoon achter de pc zit om een virus te verwijderen terwijl Justin een etage lager doodziek in bed ligt. Het beeld van mij, zittend in het zonnetje bij het zwembad. Elio is aan het leszwemmen, ik zit bij te komen met een kop koffie van de zware nacht waarin ik nauwelijks geslapen heb. Het beeld van Elio en mij beneden in de kamer, memory spelend, terwijl Justin boven stervende is, maar dat wisten wij niet. Het beeld, dat ik zelf gecreëerd heb, want ik was er niet bij, van het reanimeren van Justin, zijn laatste minuten. Het beeld van hem 's nachts, als hij slap aanvoelt en bijna door z'n benen zakt. Het beeld van het wachten in de wachtkamer bij de dokter terwijl Justin bleek en in elkaar gedoken in de buggy zit. Het beeld van de kinderarts die met twee verpleegkundigen het kleine kamertje binnenkomt, waar ik al een kwartier alleen zit te wachten, en hoofdschuddend meedeelt: 'Justin is dood.'