Ik geloof niet in één god. Er is meer tussen hemel en aarde. Dat dacht ik altijd al, maar daar ben ik nog meer van overtuigd geraakt door de dingen die ik de laatste jaren heb meegemaakt.
Vlak na het overlijden van Bob (in het ziekenhuis) hadden mijn man en ik allebei heel sterk het gevoel dat zijn ziel er niet meer was. We hebben toen een ster gezien. Voor ons was dat een duidelijk signaal. Tegen de kinderen hebben we gezegd dat Bob een ster is geworden. Dat biedt houvast. Geeft er een vorm aan. En dat was fijn in een periode waarin veel onzekerheid was.
Ik stond een keer te strijken met de radio aan, toen ik het nummer Iris van de Go Go Dolls hoorde. 'Everything is meant to be broken, I just wanted you to know who I am.' Ik moest enorm huilen. Hij wilde gewoon nog even bij ons zijn! Zo voelde het. Waarom overlijdt een kind dat zo ontzettend ziek is anders niet tijdens de zwangerschap? Hij zag er helemaal gaaf uit. Echt een kind van ons. Hij wilde zich nog even laten zien. Hij is er geweest. Dat kun je niet ontkennen.
Fragment uit het interview met de moeder van Bob, gehouden op 14 november 2005.
In mei 2003 is er met 25 weken zwangerschap een pretecho gemaakt. Daaruit bleek dat Bob een 'duidelijk gecompliceerde hartafwijking' had. Na de (normale) bevalling bleek er veel meer aan de hand te zijn. Bob heeft drie uur geleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten