In het begin voelde ik me heel erg schuldig over de dood van Jasmijn. Toen de arts ons huis net verlaten had, dacht ik dat ik een klein vlekje zag. Later heb ik me vaak afgevraagd of dat het eerste vlekje is geweest. De artsen spreken dit tegen omdat ze dan in no-time onder had moeten zitten.
Jasmijn was nooit ziek en nu was ze écht ziek. Had ik dat meer serieus moeten nemen? Terwijl ik de huisarts gebeld heb! Vooral het eerste jaar heb ik daar veel last van gehad, toen vond ik het ondraaglijk. Ik dacht steeds: het is mijn schuld, ik heb iets over het hoofd gezien. Ik werd daar helemaal gek van. We hebben gesproken met artsen uit het ziekenhuis en die zeiden: 'Wat jij hebt meegemaakt is net zoiets als wanneer een kind van het balkon valt. Dan zeg je toch ook niet tegen de ouders dat ze snel naar beneden hadden moeten rennen om het kind op te vangen? Die dingen gebeuren een keer in de zoveel tijd. En dat is bij deze ziekte ook zo.'
Heel langzaam heb ik me daarbij neergelegd. Mijn man had daar helemaal geen last van, ik denk dat dat iets van moeders is. Vrouwen hebben altijd en overal schuldgevoelens, dat zit in de genen gebakken. Vooral wat betreft hun kinderen, daar wil je gewoon alles voor doen. Ik vond het al erg als ze op haar knie viel, dan wilde ik de pijn van haar overnemen. Hoe moet je nou omgaan met het feit dat je je kind stervend in bed aantreft? Dat vraag ik me af als moeder. Het is gewoon ondraaglijk. En ik kon niets, helemaal niets doen.
Fragment uit het interview met de moeder van Jasmijn, gehouden op 2 november 2006.
Jasmijn voelde zich op eerste paasdag 2003 niet zo lekker en klaagde over pijn in haar nek.
Twintig uur later is ze overleden aan Meningokokken B sepsis. Ze was ruim vierenhalf jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten