Ik ben Nederlands Hervormd en ga regelmatig naar de kerk. Mijn geloof is gaan wankelen nadat Joep stierf. Al die woorden die je in de kerk hoort... Ik kon er niets meer mee. Ik geloof in het goede. Maar het is niet goed als een kind dat niets misdaan heeft zo moet lijden. Ik ben gaan zoeken. Wat betekent het voor mij? We hadden een heel mooie herdenkingsdienst. Maar de maanden erna kon ik niet in de kerk komen. Ik zag steeds zijn kistje staan en moest alleen maar huilen. Ik was verpletterd.
Het geeft houvast om te geloven dat je niet in het niets verdwijnt. Dat er leven is na de dood. En dat het belangrijk is wat je in het leven betekent voor een ander. Ik zie het als een weg die je gaat. Onderweg kom je van alles tegen. Uiteindelijk kom je ergens een stap verder. Het is een leerweg. Ik geloof niet dat het Gods wil is om Joep niet langer op aarde te laten zijn.
Misschien geloof ik wel niet in God, maar in iets. Een energie die in je zit. Die je krijgt. Die je uit andere mensen haalt. Het is mooi om te denken dat God daar achter zit, maar ik heb er geen bewijs voor.
Joep is ergens gebleven. Hoe weet ik niet. Af en toe krijg ik een signaal. De laatste vakantie met Joep waren we in Noorwegen. Daar zaten we in een wintersprookje. De dagen voordat hij overleed sneeuwde het. Op zijn sterfdag lag er een pak sneeuw zoals er in jaren niet gelegen had. Dat beschouw ik als een teken. Als het nu sneeuwt huppel ik door de straten. Dan denk ik aan hem. Hij maakt de wereld stil. Ik vind het fijn om te denken dat Joep daar een handje in heeft.
Zijn lichaam ligt op het kerkhof. Maar zijn ziel is in de hemel. En bij ons. Bij mij. Ik geloof rotsvast dat ik hem weer zal zien als het mijn tijd is. Die wetenschap geeft ontzettend veel kracht.
Fragment uit het interview met de moeder van Joep, gehouden op 10 maart 2006.
Joep kreeg een hersenvliesontsteking toen hij 9 weken oud was en is de rest van zijn korte leven ziek geweest. Hij is in 2004 overleden toen hij bijna 3 jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten