Natuurlijk voel je je schuldig. Als ik dit gedaan had, of dat, dan... Dan was het misschien niet gebeurd. Of ik het had kunnen voorkomen is een tweede.
Wat ik met het schuldgevoel doe? Ik analyseer de situatie, telkens weer opnieuw. Om voor mezelf dingen uit te sluiten. Soms is het weg, maar het komt steeds weer terug. Maar het blijft niet even sterk.
Op een gegeven moment was ik er min of meer van overtuigd dat we de dood van Jerome niet hadden kunnen voorkomen. We waren afhankelijk van bepaalde middelen, zoals die wandelwagen. Je gaat ervanuit dat die goed is. Er is een keurmerk, mensen hebben erover nagedacht: het is dus in orde. Je loopt altijd het risico in het leven dat er iets naars gebeurt terwijl je net even iets anders aan het doen bent. Dat is zo met ongelukken. Als het nou nalatigheid was geweest... Maar dat is niet zo. Ik heb die keuze niet gemaakt. Ik heb nooit de gedachte gehad: als ik mijn kind in die stoel zet gaat hij dood.
Fragment uit het interview met de vader van Jerome, gehouden op 24 november 2005.
Jerome was gehandicapt. Hij kon niet lopen, niet zitten, niet praten en had het ontwikkelingsniveau van een kind van tien maanden. Op een dag in juli 2003 heeft hij op een onbewaakt moment kans gezien om het zitbroekje van zijn aangepaste wandelwagen los te maken, is onderuit gezakt en gestikt. Jerome is ruim drieënhalf jaar oud geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten