Ik vind dat ik een aandeel heb gehad in Luuks dood. Ik ben een schakel geweest. Ik heb een moment getwijfeld of ik wel moest gaan werken. Als ik die dag had gedacht: ach, wat ik af moet maken kan ook wel even wachten, dan was in ieder geval die noodlottige situatie er niet geweest.
Als ik me er echt schuldig over zou voelen, zou ik er een eind aan maken. Daar kan ik niet mee omgaan. In die mate voel ik me niet schuldig. Volgens mij is een dodelijk ongeval een optelsom van een aantal dingen die zijn misgegaan. Het is bijna nooit één ding, er is nooit maar één oorzaak. Daarom zeg ik ook dat ik er een schakel in ben, zoals mijn vrouw vindt dat ze dat is, en net zoals de oppasmoeder dat is, enzovoort. Het knaagt wel, maar het verlamt me niet, omdat het leven van Luuk achter ons is en het leven van mijn vrouw en vooral dat van onze dochter voor ons ligt.
Ik heb mezelf voorgenomen om nooit meer dingen te doen die tegen mijn twijfel ingaan. Als ik maar even een randje voel van: dit is niet prettig, dan geef ik daar gehoor aan. Dat is lastig. Ik moet heel goed bij mezelf te rade gaan of zo'n gevoel terecht is, of het niet gewoon met loslaten te maken heeft.
Fragment uit het interview met de vader van Luuk, gehouden op 20 oktober 2006.
Luuk is in 2004 verongelukt tijdens een speelochtendje bij een vriendinnetje. De kinderen zagen kans op een onveilig balkon op de derde verdieping te komen. Luuk is naar beneden gevallen en de volgende ochtend in het ziekenhuis overleden. Hij was toen ruim vijfenhalf jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten