Schuldgevoel is een naar gevoel. Rationeel weet ik dat het een vrij zinloos gevoel is, maar het is er wel en het is negatief. Het zijn eigenlijk twee gevoelsprocessen naast elkaar: het missen van Rosa - haar niet meer aan kunnen raken, geen liefde meer kunnen geven, niet meer kunnen zien - en het schuldgevoel over de dood.
Als ouder ben je er om je kinderen te verzorgen. Ik heb gefaald in mijn zorg. Dat is een precisering van het schuldgevoel. Ik was er altijd bij om alles te voorzien. Maar toen ik moest handelen op een bepaald moment, in een situatie die ik niet had voorzien, heb ik gefaald. Zo voelt het. Er gebeurde iets volkomen irrationeels: Rosa had griep, ze werd beter en daarna kreeg ze pijn. We hebben twee uur op de dokter gewacht. Ik heb gezegd: 'Hou nog maar even vol, de dokter komt zo.' Over die twee uur voel ik me heel erg schuldig, over wat ik had kunnen doen.
Ik heb er vaak met mijn vrouw over gepraat. Zij heeft me erg gesteund, ze was niet thuis op het moment dat het gebeurde. Ze maakte duidelijk dat ik er echt niets aan had kunnen doen. Dat het iets was wat je niet kon verwachten. Nu moet ik regelmatig tegen mezelf zeggen dat ik het inderdaad niet had kunnen weten, dat er allemaal dingen gebeurden die ik niet juist kon interpreteren. Het schuldgevoel wordt sterker naarmate het langer geleden is.
Fragment uit het interview met de vader van Rosa, gehouden op 16 oktober 2006.
In maart 2003 heeft Rosa voor het eerst in haar leven griep. Na een paar dagen lijkt ze aan de beterende hand te zijn. Ze voelt echter een vreemde pijn, wordt met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en overlijdt onderweg. Onderzoek heeft later aangetoond dat een aangeboren stofwisselingsziekte mogelijk de oorzaak is geweest van de fatale uitwerking van de griep. Rosa is bijna negen jaar oud geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten