Na Justins overlijden wilde ik dat de tijd als een dolle voort zou denderen. Het NU deed alleen maar pijn, in de toekomst zou het verdriet wellicht draaglijker zijn. Tegen beter weten in, want ik wist dat je door het verdriet heen moet en het NU niet kunt negeren.
De nieuwe agendavulling ligt voor me. Ik ga 2002 uit mijn agenda halen en er een nieuw jaar instoppen. Ik heb er verschrikkelijk veel moeite mee. Het is zo onherroepelijk. En weer zo confronterend. Het besef dat Justin in tweeduizendentwee nog leefde, dat vanaf nu de jaren beginnen waarin hij er niet meer is. Niet tastbaar in ieder geval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten