DAGBOEK 20 januari 2003

De tranen vloeien. Het is alsof er een flinterdunne laag over mijn borstkas ligt die bij de minste aanraking pijn, misselijkheid en tranen veroorzaakt. De gedachte aan zijn laatste dagen en aan eigenlijk ontzettend veel dingen, maken me ziek. Ik voel me gewoon ziek. Ik zie er ook niet uit met dikke ogen, een troebele blik, een huid om op te schieten en haar dat in slierten langs m'n gezicht valt. Uiterlijk is natuurlijk helemaal niet belangrijk, staat werkelijk niet in verhouding tot wat Justin en ons is overkomen. Maar het heeft wel invloed. Als je je zo slecht vanbinnen voelt maakt een onaantrekkelijk spiegelbeeld het er niet beter op.