Peter is weer aan het werk. Hij is maandag fulltime aan de slag gegaan in zijn oude functie als leidinggevende. Hij heeft zo'n drie maanden helemaal niet gewerkt. Toen is hij begonnen met twee ochtenden in de week op therapeutische basis. Dat hield in dat hij geen leiding hoefde te geven, alleen wat kleine, overzichtelijke klussen deed. In korte tijd is hij steeds een dagdeel meer gaan werken. En nu dus weer volledig. Hij vindt dat het best goed gaat, heeft wel meteen veel aan z'n hoofd en merkt vooral 's avonds en 's nachts hoeveel energie hem dat kost.
Ik vind het allemaal wat snel gaan. Niet zozeer voor hem, hij is er denk ik wel aan toe, werk is altijd belangrijk voor hem geweest en hij haalt er veel uit. Ik ben bang voor ons. De huisarts waarschuwde ervoor om te snel weer te veel te gaan doen. Het gevaar is groot dat het werk je gaat beheersen en je niet aan rouwen toekomt. Het is namelijk best verleidelijk om je onder te dompelen in het werk, dan hoef je immers niet zoveel te voelen. En voelen staat tegenwoordig synoniem voor pijn lijden. Volgens de dokter is het belangrijk om ruimte te creëren om werk en rouwen tegelijkertijd te kunnen doen, om het met elkaar te verweven. Je kunt simpelweg niet af en toe even een uurtje rouwen, van acht tot negen of zo.
Voer voor psychologen. Waar we morgen trouwens weer naartoe gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten