Toen Bartje in het water viel werkte ik vier dagen per week als verpleegkundige. Ik ben acuut gestopt met werken. Bartje heeft negen maanden in het ziekenhuis gelegen. Ik heb geprobeerd om in die tijd twee avonden per week een dienst te draaien. Dat is niet gelukt. Ik werkte op de ene gang terwijl Bartje op de andere gang in coma lag. Ik kon niet tegen patiënten die klaagden over hoe zwaar ze het hadden.
Toen hij vijf jaar later overleed, werkte ik niet. Bartje had vierentwintig uur per dag verzorging nodig. Daar was ik mee bezig geweest. Dat was mijn werk. Ik was verpleegkundige van mijn eigen kind.
Na het overlijden werkte mijn man gewoon door. Hij is niet minder of anders gaan werken. Ik voelde me knap ellendig en was heel ongelukkig met de situatie waarin ik zat. Ik had drie kleine kinderen. M'n oudste was overleden. M'n man was bezig met zijn carrière. Ik zat gevangen, kon geen kant op. Ik ging maar in het bestuur van de peuterspeelzaal, was actief op school. Zo zag ik nog iets anders dan die vier muren. Kon ik ook eens op 'niveau' praten met mensen van mijn leeftijd.
Ik denk dat ik werk heel erg idealiseerde. Puur uit onvrede. Ik kon het geluk niet putten uit de verzorging van mijn kinderen. Dat kwam deels door de druk van de maatschappij. Als ik zei dat ik thuis was met de kinderen voelde ik me vaak te min. Dat had ik heel sterk.
Ik was eigenlijk ook heel boos op Bartje. Op wat hij mij had aangedaan. Ik had een hartstikke leuke baan, was een goede verpleegkundige met veel mogelijkheden. Door het ongeluk was mij alles ontnomen. Niet alleen mijn kind, maar ook mijn eigen ontwikkeling. Ik heb daar vijf jaar van mijn leven aan gegeven. Het verdriet was heel egoïstisch.
Toen de jongste naar groep een ging ben ik als vrijwilliger bij slachtofferhulp begonnen. Ik had het gevoel dat ik iets kon betekenen voor anderen. Zo kon ik een positieve draai geven aan wat ik heb meegemaakt.
Ik kan nu - vijftien jaar later - zeggen dat het goed is geweest zoals ik het gedaan heb.
Fragment uit het interview met de moeder van Bartje, gehouden op 22 april 2006.
Bartje is bijna verdronken toen hij zestien maanden oud was en daardoor meervoudig gehandicapt geraakt. In 1990 is hij tamelijk onverwacht overleden aan de gevolgen van epilepsie. Hij was toen bijna zeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten