Ik zat veel thuis. Daar deed ik af en toe wat: recensies schrijven, een register maken. Dat hielp wel, het zette je weer even in een andere dimensie, bracht me in contact met collega's. Ik ontsnapte even uit de wereld van verdriet. Maar er werd niet over Nini gepraat.
Ik heb er eerlijk gezegd nog steeds moeite mee dat mijn man altijd gewerkt heeft. Ik heb weleens voorgesteld dat hij minder zou gaan werken en meer voor de kinderen zou zorgen, zodat ik een beetje kon werken. Maar dat was out of the question.
Ik besefte wel dat we elkaar de ruimte moesten geven om het ieder op z'n eigen manier te kunnen verwerken. Voor mijn man was werk de oplossing, hij is geen prater. Toch heb ik het altijd gezien als een soort vlucht om het verdriet te verdoven. Ik heb veel lopen janken en vloeken omdat ik continu met het overlijden bezig was terwijl hij werkte. Ik voelde me ontzettend eenzaam.
Fragment uit het interview met de moeder van Nini, gehouden op 30 januari 2006.
Nini is door zuurstoftekort tijdens de geboorte ernstig gehandicapt geraakt.
Ze is in 1982 overleden toen ze bijna zes jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten