Op maandag is Bob geboren en overleden, op vrijdag ben ik weer gaan werken. Fulltime. Ik stond aan het begin van een grote klus. Het was onmogelijk om die niet te doen, ik had geen keus. Dat was best pittig. Ik moest mega schakelen. Maar ik heb een eigen bedrijf, samen met een compagnon, en als ik dat had laten schieten was het zakelijk gezien absoluut mijn ondergang geweest. Ik moest mezelf dwingen om de knop om te draaien. Dat lukte. Het was een prima 'ontsnappingsplek'. Ik had iets om op te focussen. Mijn fotostudio is een soort tweede thuis. Mijn werk is nog steeds m'n hobby, m'n lol. Misschien ben ik er wel iets te veel mee bezig.
Werken heeft mij absoluut geholpen. Ik moest mijn gedachten op andere dingen richten. Daardoor kon ik mijn verdriet even wegstoppen. Als je plezier hebt in je werk - er meer uithaalt dan alleen maar bezig zijn - dan geeft het voldoening. Los van wat voor ellende je ook overkomt. Voor mijn vrouw had ik meer thuis willen zijn. Niet voor mezelf.
Fragment uit het interview met de vader van Bob, gehouden op 15 januari 2006.
Bob is in 2003 overleden, hij is slechts 3 uur oud geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten