Drie, vier weken na het overlijden van Milan ben ik weer fulltime aan de slag gegaan. Ik ben niet zo'n thuiszitter. De eerste dagen heb ik me een beetje opgesloten op mijn kantoor. Ik werd van alle kanten aangeschoten en als ik het verhaal drie keer had verteld vond ik het welletjes. Als het niet ging, kon ik naar huis. Ik mocht doen en laten wat ik wilde.
Het werk gaf afleiding, je had wat anders aan je hoofd. Maar ik vond het ook moeilijk om mijn vrouw alleen thuis te laten. Het voelde alsof ik wegliep, zo van: ik ga, zoek jij het maar uit. Achteraf gezien denk ik dat ik langer thuis had moeten blijven. Om de dingen voor mezelf op een rijtje te zetten. Je kunt die klap uitstellen maar hij komt toch. Ik ben er te snel overheen gestapt, heb het verdrongen onder het mom van 'we gaan het leven weer oppakken.' Daar heb ik nu last van: ik zit overspannen thuis. Op 17 mei is Milan begraven, op 1 juni kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. Daar moest nog het een en ander gebeuren. Ik kwam thuis, at en ging weer klussen.
Fragment uit het interview met de vader van Milan, gehouden op 1 juni 2006.
Milan is in 2002 plotseling overleden toen hij bijna drieënhalf jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten