DAGBOEK 3 februari 2003

Ik ben eindelijk in staat om mijn eerste EMDR-sessie* te beschrijven.

Ik moest een pijnlijk beeld uitkiezen en me daarop concentreren. Ik heb het moment gekozen dat ik de spreekkamer van waarnemend huisarts R. binnenloop. Justin hangt slap in de buggy en ademt oppervlakkig, de huisarts voert een telefoongesprek, ik wacht.

Terwijl ik me op dat beeld concentreerde, startte de psycholoog de band. Ik kreeg tikjes te horen in mijn koptelefoon, afwisselend in het ene en het andere oor. Ik werd heel emotioneel, moest vreselijk huilen, mijn buik kromp ineen. Ik moest maar naar dat beeld blijven kijken, alles laten komen wat er kwam en mijn gevoel verwoorden.
'Ik zie Justin lijden en ik doe NIETS. Ik laat mijn kind in de steek, ik handel niet, ik wacht af. Ik blijf beleefd, ik luister, maar niet naar mijn gevoel.'
De psychologe vroeg hoe je zo iemand noemt. Ik begreep niet wat ze bedoelde.
'Hoe noem je zo'n moeder?'
Ik zei: 'Een slechte moeder.'

Hoe het precies is gegaan weet ik niet meer, maar na een tijdje werd de pijn iets minder. Op enig moment vervaagde Juistins gezicht, ik kon het niet goed meer zien, het was slechts een vlek. Tijdens de hele sessie hoorde ik regelmatig 'Mammie' roepen, op een manier zoals alleen Justin dat deed. Op een ander moment, toen zijn gezicht heel wazig was, hoorde ik: 'Mammie, het is goed zo.'

Daarna ging ik terug in de tijd. De vakantie in Frankrijk drong zich op. Ik ging kriskras door de weken, zag allemaal verschillende beelden. Flitsen van Justin. Zijn lachende gezicht, zoals hij keek toen hij naar het washok kwam, waar ik aan het douchen was, om de thermoskan te pakken: 'Ik kom de koffie halen!' Ik zag hem in zijn lange nieuwe rode regenjas, die we op de groei gekocht hadden. Ik zag hem in de kinderdisco met een bakje chips, vrolijk, het volledig naar zijn zin hebbend. Ik donderde met een sneltreinvaart door onze laatste vakantieweek, kwam bij het moment waarop de ontroerende foto gemaakt werd van ons samen in het meer. Allebei op onze buik, drijvend op een zwemband in het water, met gestrekte benen, onze gezichten naar elkaar toe gewend en onze handen vast. Ik voelde bijna zijn lippen weer terwijl hij mij een kus geeft. Toen kwam ik terecht in de terugreis, het overnachten in Autun, de volgepakte auto, het thuis ziek op de bank liggen. Ik kon er redelijk emotieloos naar kijken. Totdat het ziekenhuis in beeld kwam, toen verhevigde de pijn. Opeens hoorde ik weer 'Mammie!'. Dit keer klonk het angstiger, paniekeriger. Het leek alsof hij door een koker weggleed, weggezogen werd. Er klonk een wegstervend geluid. Weg.

Op een ander moment zag ik hem met die blik, zoals hij in de auto op de terugweg naar me keek. Die prachtige blik. Het kwam heel helder en intens over, had iets troostends. Het gaf mij het gevoel dat ik toen echt niets had kunnen doen. Ook als ik wel gehandeld had toen ik ongerust was zou het niets geholpen hebben. Het neemt een klein beetje mijn schuldgevoel weg, of in ieder geval mijn boosheid over het niet gevolgd hebben van mijn gevoel. Het had toch geen verschil gemaakt.

Aan het begin van de sessie werd mij gevraagd een waarde van nul tot tien toe te kennen aan mijn gevoel van pijn tijdens het concentreren op het beeld. Ik gaf een tien, ik werd echt verscheurd door verdriet. Aan het eind kon ik een vijf geven. Het was inderdaad minder pijnlijk geworden om naar de beelden te kijken. Maar ik was ondertussen volledig uitgeput, had brandende ogen en een hoofd dat uit elkaar knalde. Was de verzachting van mijn gevoelens misschien het gevolg van deze uitputting en niet zozeer van de therapie?


*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten