Elio is vaak boos: hij schopt en huilt en kan geen 'nee' verdragen. Hij heeft vaak bij vriendjes gespeeld deze week. Ik kon het niet opbrengen om de jongens hier thuis uit te nodigen. Ik ben erg ongeduldig en snel geïriteerd. En ik weet dat hij altijd welkom is bij zijn vriendjes. Hij voelt zich daar op z'n gemak.
Woensdagmiddag heb ik bewust een paar uur met hem doorgebracht. Er was geen muziekles, dus we hadden alle tijd. We zijn lekker gaan wandelen. Hij op z'n skateboard. We hebben gekleurd zand gekocht om zandkaarten te maken en een kop thee gedronken in de speeltuin. Het was gezellig. We zijn weer een beetje dichter tot elkaar gekomen. Elio werkt me soms zo ontzettend op m'n zenuwen. Hij treuzelt, aarzelt, is moeilijk aanspreekbaar en daardoor tamelijk ontoegankelijk. En het lijkt wel of ik totaal geen buffer meer heb. Alsof ik een blootliggende zenuw ben die werkelijk nergens tegen kan.
Tijdens het avondeten moest ik huilen. Hij pakte mijn hand en probeerde me te troosten. Wat is het allemaal moeilijk en gecompliceerd! Ik moet er voor hém zijn! In plaats daarvan laat ik me boos maken, ben onaardig en soms ronduit onredelijk.
Wat doet hij met z'n eigen verdriet? Hoe kan ik hem helpen? Wanneer moet ik bestraffend optreden als hij vervelend is en wanneer moet ik hem juist stevig vasthouden? Ik ben het houvast volledig kwijt. Ik ga de hulplijn van Stichting Achter de Regenboog* bellen voor advies.
*Stichting Achter de Regenboog ondersteunt sinds 1993 kinderen en jongeren bij het verwerken van het overlijden van een dierbare, zodat deze gebeurtenissen geen belemmering vormen om een gezond volwassen bestaan op te bouwen. (zie ook: http://www.stichtingachterderegenboog.nl/)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten