Ik ga alweer een tijdje elke maandag naar aerobics. De eerste paar keer kostte het me veel moeite om me over te geven aan de muziek. Ik voelde me verkrampt, onwennig, heel onzeker en labiel. Ik was alleen met mijn hoofd bezig, durfde nauwelijks te bewegen en rende onmiddellijk na de les de kleedkamer in. Nu gaat het weer als vanouds: ik stort me op de ingewikkelde pasjes, voel de beat en dans! Heerlijk! In de auto terug naar huis valt het verdriet echter als een lawine over me heen.
Het gemis is er altijd, ook al voel je het soms even niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten