Afgelopen donderdag heb ik mijn tweede EMDR-sessie* gehad. Ik moest me weer concentreren op het beeld van Justin in de buggy bij de dokter. Dat lukte niet goed, mijn gedachten dwaalden af naar het artikel dat ik moest schrijven en de boodschappen die ik moest halen. Tamelijk emotieloos keek ik naar de beelden die opkwamen. In welke volgorde ze verschenen weet ik niet meer. Op een gegeven moment was ik in het ziekenhuis. Daar kreeg ik te horen dat Justin was overleden. Ik begon te gillen. 'Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!' Ik moest mij daarop blijven concentreren. Ik schreeuwde het uit (in gedachten) en kon niet stoppen. Toen pakte een verpleegkundige mijn hand en prevelde zinnetjes die begonnen met 'lieve moeder'. Ik wilde haar wegduwen. Ineens zag ik mam voor me. Ze stond op een soort duinpad met de fiets aan haar hand. Het leek op een dijk, met vlak naast haar de zee. De zon scheen fel, terwijl het al de tweede helft van de middag was. Ze schreeuwde ook 'neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!' We stonden allebei op hetzelfde moment te schreeuwen. En de zon scheen maar en scheen maar, brandde bijna. Onverbiddelijk. Meedogenloos. Ik dacht 'doe iets zon!' Maar de zon deed niets, behalve oogverblindend schijnen. Het duurde langer dan eindeloos. Toen zag ik een uitbarstende vulkaan. Een enorme berg waar massa's kokende lava uit spoten. De vulkaan spuwde maar door en door, met een ongelooflijke kracht. Ik voelde me als de vulkaan. Heel langzaam werd het minder heftig. De vulkaan doofde. De zon scheen nog steeds, maar voelde niet meer onverbiddelijk. Ze gaf kracht en warmte en droogde de lava. Er ontstond een stilte waarin alles nasudderde. Ik ook.
Ik vind het een mooi beeld, die twee functies van de zon. De zon liet het gebeuren maar hielp daarna om de schade te herstellen.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten