Ik ben verdrietig om het contact met Peter: het gaat allemaal zo moeizaam. Ik kan hem slecht bereiken, voel zo weinig het samen-gevoel. Hij uit z'n emoties nauwelijks, trekt zich terug. Dat irriteert mij en maakt me boos. Wat natuurlijk niet erg bevorderlijk is voor een ontspannen sfeer. Voor zover een ontspannen sfeer überhaupt tot de mogelijkheden behoort op dit moment.
We zijn zondag naar de musical Saturday Night Feever geweest. We hebben niet veel tegen elkaar gezegd maar ons wel weer even samen gevoeld. Misschien is dat nu ook wel het beste: niet hopen op diepgaande gesprekken en elkaar begrijpen maar gewoon samen iets doen. Het doen zorgt voor verbondenheid en dat is wat we nodig hebben.
Waarom is het zo moeilijk om er voor elkaar te zijn? Barbara Rosof* schrijft dat partners elkaar gewoonlijk helpen bij een verlies. "De broer van je vrouw is zwaar gewond geraakt bij een auto-ongeluk en jij bent er om haar te troosten en te steunen tijdens zijn operaties en herstelperiode. De beste vriend van je man heeft een hartaanval gehad en sterft een week later. Jij staat contstant naast hem en je bent geduldig en begripvol als hij om zijn vriend rouwt. Als je partner verdriet heeft, ben jij er om hem te helpen. Als je echter een kind verliest, lijden jullie allebei op hetzelfde moment hetzelfde zware verlies. Beiden functioneren jullie niet door acute rouw. Hoewel jullie specifieke rouwreacties anders zijn (de een kan verdoofd zijn, terwijl de ander hyperactief is), zijn jullie beiden kapot. Verdriet slaat alle grond onder je voeten weg, ontneemt je alle energie en put je volledig uit. Je bent helemaal leeg, hebt niets meer om te geven. Net als Elaine (zie troostboek) kun je je partner op zijn reddingsvlot zien, maar omdat je zelf dreigt te verdrinken kun je hem niet helpen. Tegelijkertijd heb je wanhopig behoefte aan de hulp van je partner."
Deze onmacht om elkaar te helpen herken ik wel.
* Barbara D. Rosof, Het zwaarste verlies, uitgeverij Bert Bakker, 1998, blz. 95
Geen opmerkingen:
Een reactie posten