In de eerste maanden na het overlijden van Johnny was het af en toe even 'kinken'. Mijn man kon soms heel lelijk tegen mij doen, dan zei hij: 'Jij had op Johnny moeten passen.' Hij vond dat je als vrouw thuis moest zijn en op je kinderen moest passen. We waren onaardig tegen elkaar, lelijk. Hij was een gesloten man, maar hij was daarna nog meer gesloten. Hij liet ook alles aan mij over. Hij sloot zich op in zijn werk en zijn sport: voetbal. Dat eeuwige rotte voetbal. We konden goed met elkaar praten, maar toen lukte het gewoon niet.
Mijn man was heel erg veranderd door het overlijden, dat vindt mijn oudste zoon ook. Als de kinderen niet op tijd thuis waren, werd hij heel boos. Dan liet hij z'n eten staan en ging zoeken. Het was een reactie op zijn angst. Ik vond dat heel moeilijk. Ik hoorde altijd te weten hoe laat ze thuis zouden zijn en waar ze zaten. Als ik zei dat ik het niet wist, werd hij boos. Hij zei: 'Ik werk, jij zorgt voor de kinderen.' Later ging het wel beter. En nog later, toen hij ziek werd, werd de band weer wat sterker.
Mijn man was angstig. Ik ervoer dat als een druk. Ik moest altijd maar weten waar mijn kinderen waren. Onze relatie was moeilijker geworden. Ik vond dat hij niet voldoende verantwoordelijkheid op zich nam. Hij ging heel makkelijk weg, naar voetbal bijvoorbeeld. Hij kon zo gesloten zijn. Ik heb weleens gedacht dat ik ervandoor wilde. Ook door het verwijt van anderen: 'dan had je maar beter op je kind moeten letten'. Maar vroeger bleef je bij elkaar, ondanks de enorme moeilijkheden die je soms had. Toch heeft het verdriet ons ook bij elkaar gehouden.
Fragment uit het interview met de moeder van Johnny, gehouden op 23 maart 2006.
Johnny is plotseling overleden in 1963, hij was toen vierenhalf jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten