De eerste twee maanden na het overlijden van Ariëlle hebben we veel gepraat. Daarna is mijn vrouw naar Suriname vertrokken. Toen hebben we veel gebeld. We probeerden over de positieve dingen te praten, over toen Ariëlle nog leefde. We hadden al zoveel ellende en waren tienduizend kilometer van elkaar verwijderd. Later spraken we minder met elkaar. Ik was hier, in m'n eentje, vooral bezig met Ariëlle, terwijl mijn vrouw, bij familie, meer bezig was met haar zwangerschap.
Ons leven is één grote verandering. Ik vraag me af of er door het overlijden veel veranderd is, behalve dat ik op een andere manier met mijn overleden dochter omga dan mijn vrouw. Ik ben elke week minstens een keer op de begraafplaats, zij niet. Ik zal haar dat niet verwijten. Laatst, op de 'verjaardag' van Ariëlle, zei mijn vrouw dat ze volgend jaar geen mensen meer wil uitnodigen op die dag. Ik wil daar eerst over praten. Prima dat zij dat zo wil, maar ik heb ook gevoel.
Natuurlijk heeft het overlijden invloed gehad op onze relatie. Ik ben blij dat we niet uit elkaar gedreven zijn. We hebben gevoelsmatig een sterkere band.
Mijn advies? Blijf praten over je gevoel en over waarom je het zo voelt. Blijf begrip houden voor het feit dat je niet voor iemand anders kunt voelen. En maak elkaar geen verwijten.
Fragment uit het interview met de vader van Ariëlle, gehouden op 16 maart 2006.
Ariëlle is in 2002 plotseling overleden toen ze bijna zevenenhalve maand oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten