In de eerste periode na het overlijden van Rosa waren mijn vrouw en ik veel samen. We deden alles samen, konden met elkaar praten, waren het gauw eens ook. Meer dan daarvoor. We zijn erg naar elkaar toegetrokken. We kunnen het in crisissituaties samen wel vinden, dat is een soort geluk geweest. Als er iets aangepakt moet worden, gaat het goed met ons. En we hadden heel sterk het gevoel, allebei, dat er iets aangepakt moest worden. De motor daarachter was onze oudste zoon. En op een spirituele manier ook Rosa. Om het voor de kinderen goed te kunnen laten zijn, moesten we het samen goed hebben.
We zijn twee keer in de week gaan wandelen, later een keer per week. Dat hebben we echt afgesproken. We gingen naar het strand, liepen hand in hand (wat we niet vaak deden). Ik heb dat als heel positief ervaren. Je gaat een beetje voor je uit praten, in elkaars aanwezigheid voor je uit praten, je hoeft niet eens een gesprek te voeren: gewoon wat er in je zit naar buiten laten komen. Dan blijkt er ineens heel veel gemeenschappelijks te zijn. Dat geeft een goed gevoel.
We hebben ook veel essentiële dingen samen gedaan: het regelen van de begrafenis, het laten maken van een beeldje voor op het graf, het opruimen van Rosa's kamertje. Alleen al het feit dat we besloten om daar met elkaar over te praten, heb ik als verlichtend ervaren.
Ik denk dat ouders scheiden na het overlijden van hun kind omdat het gewoon heel moeilijk is! Zelfs als je het in het begin samen goed oppakt wil dat nog niet zeggen dat, als ieder z'n eigen leven weer een beetje gaat leiden, als je weer over de zandweg gaat ploegen, want zo voel ik het, nog steeds samen doet. Dat komt omdat je zo ontzettend hard aan het zoeken bent, zo bezig bent met je eigen pijn en onzekerheid. Het vraagt nogal wat om dat samen te doen. Ook nu nog, na drieënhalf jaar.
We delen nog steeds veel met elkaar, maar praten er niet altijd meer over. Ik voel ook weerstand om mij tot mijn vrouw te wenden als ik verdrietig ben, om haar ermee op te zadelen. En misschien ben ik bang dat ik haar verdriet dan ook weer over mij heen krijg. Ik praat soms liever met iemand anders, die trouwens niet altijd makkelijk te vinden is. Ik constateer bij mezelf dat ik me terugtrek. We hebben zoveel gepraat en zoveel verdriet gehad samen, op een gegeven moment wil ik dat niet weer allemaal oprakelen. Het feit dat je het overlijden samen hebt beleefd is dus soms een voordeel en soms een nadeel. In het begin zijn we er sterker door geworden, nu vooral kwetsbaarder.
Ik heb één advies: dwing jezelf om dingen samen te doen, het liefst de essentiële dingen.
Fragment uit het interview met de vader van Rosa, gehouden op 16 oktober 2006.
Rosa is in 2003 plotseling overleden, ze was toen bijna negen jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten