'Ik zit midden in een orkaan op een piepklein reddingsvlot. Mijn vlot lekt vreselijk; op sommige dagen ben ik ervan overtuigd dat ik zal zinken.' Elaine is Patricks moeder. Ze praat op zachte, vlakke toon. Het leed heeft al het licht aan haar gezicht onttrokken. 'Ik kan Tom, mijn man, zien. Hij klampt zich aan zijn eigen vlot vast, maar hij is te ver buiten mijn bereik.
Die gewone, dagelijkse dingen maken me vreselijk van streek. Patrick ging weleens met me mee boodschappen doen. Hij lummelde dan wat rond, greep een pak wasmiddel en deed die maffe reclamespotjes na, zo maar, midden in de winkel. Hij maakte me zo aan het lachen dat ik er buikpijn van kreeg. Als ik nou langs zo'n wasmiddel loop waar hij mee aan het dollen is geweest, realiseer ik me dat ik Patrick nooit meer een reclamespotje zal zien doen. Vorige week ging Tom met me mee. Hij had het karretje en ik was naar een ander schap gelopen om een busje zilverpoets te pakken. Toen ik terugliep naar waar hij stond, bij de cornflakes, had hij een doos cornflakes met rozijnen in zijn handen. Patrick was de enige in ons gezin die cornflakes met rozijnen at. Tom hield de doos met beide handen vast en zijn schouders schokten. Ik wist dat hij huilde en ik kon niets voor hem doen. Ik kon zelfs geen arm om hem heenslaan. Ik ben naar een ander schap gelopen en heb gewacht.'
(bladzijde 15 - 16)
Uitgeverij Bert Bakker, 1998, ISBN 90 351 1976 2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten