DAGBOEK 12 maart 2003

Op televisie zag ik iemand opgebaard liggen in een kist. Wat erg, je zult maar een familielid in een kist hebben liggen, dacht ik in een fractie van een seconde. Pas later realiseerde ik me dat dit voor mij ook geldt en dat het dus over mij ging. Is dat verdringing? Is het mezelf voor de gek houden en niet willen aanvaarden? Betekent dit dat ik verkeerd bezig ben? 'Nee hoor,' zei de psycholoog, 'dat is heel normaal, je doet het om te kunnen overleven. Je kunt er nu eenmaal niet continu, voor honderd procent, van doordrongen zijn.'