Ik was er niet bij toen Justin doodging. En dat - dat ik niet bij hem was, dat ik me heb laten wegsturen - vult me nog steeds, en steeds meer, met afschuw, misselijkheid en paniek. Ik had hem vast willen houden, met hem willen zijn, afscheid willen nemen.
Maar... kun je eigenlijk wel afscheid nemen van je kind? En... is het daarna dan 'makkelijker' of 'beter'?
Nee, afscheid nemen van je kind kun je niet. Er niet bij zijn als je kind sterft lijkt me verschrikkelijk! Maar erbij zijn als je kind sterft, je letterlijk voelt hoe de adem stokt, het hart als een gek begint te pompen, daardoor letterlijk z'n borst op en neer zien gaan maar dat dan ook dat langzaam ophoudt. Om daarna stil te zijn. Weten dat het leven uit je kind stroomt, is ook verschrikkelijk.
BeantwoordenVerwijderenHet is naar mijn idee op geen enkele manier goed. Nogmaals er niet bij zijn niet, maar het beeld van je stervende kind op je netvlies ook niet.
Een stervend kind kan op geen enkele manier goed zijn.... is altijd zinloos. Want het leven, dat heeft zin.
Hoi Lizzy,
BeantwoordenVerwijderenHet erbij zijn als je kind daadwerkelijk zijn laatste adem uitblaast is net zo cruciaal als erbij zijn als hij zijn eerste kreet slaakt na de geboorte. Toen ik Joep zag wegglijden in de dood besefte ik ineens: dit is óók leven. Je kind overschrijdt de grens en jij blijft achter...
Ik snap dat het voor jou onverteerbaar is dat je dat cruciale moment hebt gemist, hoe gruwelijk ook.... het is het ultieme loslaten wat je op dat moment moet doen terwijl elke vezel in je lichaam zich verzet... het is gewoon niet te doen.