INTERVIEW met de ouders van Nini THEMA : afscheid

Nini heeft gewacht met sterven totdat we er allebei waren. Dat zag je aan haar ogen, je zag dat ze de rust had om zich over te geven. We hebben afscheid van haar kunnen nemen. Dat is belangrijk. Ik denk dat je zonder afscheid niet in staat bent om het af te ronden. Nini was al vaak op de rand van de dood geweest, maar dan vocht ze zo hard dat je wist dat je het recht niet had om in te grijpen. De laatste keer zag je dat het niet anders kon, dat het over was. Dat heeft ons rust gegeven.

Wij waren de eerste ouders ooit in de kliniek die betrokken werden bij het sterfproces. We mochten zeggen hoe we het wilden hebben: de crematie, haar jurk, de muziek. We hebben goede keuzes gemaakt. Het helpt bij het rouwen om te weten dat je dát in ieder geval goed hebt gedaan.

Maar het wegbrengen naar de kliniek is nog veel afschuwelijker en veel akeliger geweest dan het moment van sterven. 'MIJN KIND HOORT THUIS' beukte het in mijn hoofd. Als ik eraan terug denk - nog steeds - en weer dat huilende stemmetje hoor, voel ik me vreselijk.


Fragment uit het interview met de ouders van Nini, gehouden op 30 januari 2006.
Nini is door zuurstoftekort tijdens de geboorte ernstig gehandicapt geraakt.
Ze is in 1982 overleden toen ze bijna zes jaar oud was.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten