Het is al een tijdje geleden dat ik de vierde en laatste EMDR-sessie* gehad heb. Ik moest mij weer concentreren op het beeld van mijzelf - waar ik in de spreekkamer van de huisarts ben en probeer om over een dikke muur te klimmen. Dit keer veranderde mijn gevoel van niets doen in een gevoel van niets kunnen, maar wel geprobeerd hebben en dat gevoel is beter te aanvaarden. Ook moest ik weer tegen mezelf zeggen dat ik een goede moeder ben. Deze keer voelde dat geloofwaardiger. Ik wéét dat ik een goede moeder ben, absoluut geen perfecte, maar wel een goede. Maar het blijft een dun gevoel.
Die vijf weken waarin de sessies zich hebben afgespeeld zijn loodzwaar geweest. Ik was in diepe rouw volgens de psychologe. Maar ik denk wel dat de beelden die zijn opgekomen, die nieuwe beelden, me zullen helpen. Ze zijn uit zichzelf gekomen, niemand heeft ze verzonnen of opgelegd. En dat is de kracht ervan. Deze nieuwe beelden zijn als het ware gekoppeld aan de oude, zeer pijnlijke beelden en hebben een verzachtende werking. De uitbarstende vulkaan, de brandende zon en de dikke muur bieden op de een of andere manier troost. Alsof er een scherp randje af is. Het is allemaal iets beter te verdragen, ik heb iets meer vertrouwen gekregen. Vertrouwen dat ik niet elke keer volledig onderuit ga als ik de beelden van Justins laatste momenten voor mij zie. Ik ben blij dat het erop zit en ik ben blij dat ik het gedaan heb.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
Sjonge, Lizzy, wat een verhaal en inderdaad trauma. Laat je graag ook meer vertellen over EMDR, komt nog wel. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderen