DAGBOEK 5 april 2003

Op de kop af zeven maanden na het overlijden van Justin stond ik weer op het toneel. En ik heb me goed gevoeld! Dansen, zingen, genieten. Ik dacht dat ik het nooit meer zou kunnen. We begonnen om vier uur 's middags met de voorbereidingen en deden om drie uur 's nachts het licht uit. Er zat een man of honderd in de zaal. Alle ensemblenummers spetterden, mijn duet was vals - maar wel vermakelijk - en mijn solo klonk beter dan gehoopt. Ik was tevreden. En blij met de oprechte bewondering van het publiek. Na de show heb ik uitbundig gedanst. Een vriendin zei dat het fijn was om mij zo vrolijk te zien. Ik bespeurde een sprankje ongeloof in haar stem: hoe kon dit? Hoe kan een mens doodongelukkig zijn en tegelijkertijd zo stralen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten