Bartje is alleen gestorven. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Hij is gestikt tijdens een epileptische aanval. Als ik daaraan denk... Ik heb het weggeduwd, verdrongen, ik wil er niet aan denken, het roept zo vreselijk veel pijn op. Ik probeer voor ogen te houden dat het beter zo is, voor hem. Zijn lijden is voorbij.
Ik wist dat hij dood zou gaan. En ik heb altijd gedacht dat ik er tot het einde toe bij zou zijn. Ik wilde dat proces begeleiden, er voor hem zijn. Dat is een moedergevoel: je hebt hem op de wereld gezet en je wilt bij hem zijn als hij z'n laatste adem uitblaast. Je wilt het afmaken, volbrengen, je wilt je kind ondersteunen, in alles! Ik had tegen hem willen zeggen: 'Wij redden het wel, we zullen veel verdriet hebben om jou, maar je hoeft voor ons niet langer te blijven, te vechten.' Dat hij zo eenzaam was vind ik erg. Ik was er ook niet bij toen Bartje in de kist werd gelegd. Zonder mij hebben ze het deksel erop gedaan. Natuurlijk was hij al dood, het had verder geen enkele zin, maar toch vind ik het erg. Ik heb het niet afgemaakt.
Als je kind overlijdt na een ziekbed is dat, denk ik, minder erg dan wanneer het plotseling overlijdt. Wij waren er 'klaar' voor. We hebben alles gedaan, maar het lukte gewoon niet.Op een gegeven moment was zijn lijden zo groot dat ik dacht: ga maar naar die betere wereld waar je geen last meer zult hebben van een lijf dat tegen je werkt. Toen kwam het geloof de hoek om zetten. Ik gunde het hem. Terwijl ik ook weleens gedacht heb: was jij maar meteen gestorven na de verdrinking.
Fragment uit het interview met de moeder van Bartje, gehouden op 25 juni 2006.
Bartje is bijna verdronken toen hij zestien maanden oud was en daardoor meervoudig gehandicapt geraakt. In 1990 is hij tamelijk onverwacht overleden aan de gevolgen van epilepsie. Hij was toen bijna zeven jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten