We hebben een dag lang afscheid van Joep mogen nemen. Eigenlijk hebben wij hem toestemming gegeven om te gaan. Hij bleef maar vechten, het leek of hij ons moeilijk los kon laten. Het laatste stukje was onoverkomelijk voor hem. Hij kreeg morfine - drie keer de hoeveelheid voor een volwassene - maar kwam toch bij. Dat was ongelooflijk. Hij heeft ons toen stuk voor stuk aangekeken, zonder iets te zeggen. Dat kon hij niet meer. Zo hebben we afscheid van elkaar genomen. Doordat hij afscheid van mij nam, kon ik afscheid van hem nemen. Vervolgens heeft het nog achtentwintig uur geduurd voordat hij overleed. Door euthanasie.
De dood heeft Joep verlost. Leven was voor hem geen optie meer. We wisten dat het ging gebeuren en waren enigszins voorbereid, alhoewel je toch steeds blijft hopen op een wonder. Maar je weet dat áls er niets verandert, je kind doodgaat. We konden zien, letterlijk zien met onze ogen, en horen en voelen en ruiken dat het echt niet meer ging. Het moest stoppen. We moesten accepteren dat de dood eigenlijk een welkome vriend was.
Het is een traumatische periode geweest. Die onmacht dat je niets meer kunt doen, dat je compleet de controle kwijt bent, hem ziet lijden, zijn pijn niet kunt verminderen... We konden slechts proberen om hem te laten voelen dat we hem steunden. Maar misschien hebben we het hem daardoor moeilijk gemaakt om ons los te laten.
Fragment uit het interview met de moeder van Joep, gehouden op 10 maart 2006.
Joep kreeg hersenvliesontsteking toen hij 9 weken oud was en is de rest van zijn korte leven ziek geweest. In 2004, drie weken nadat de artsen hem hadden opgegeven, is hij na een zware doodstrijd overleden. Joep was toen bijna drie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten