Toen we wisten dat Luuk hersendood was, en zijn lichaam nog helemaal warm was, hebben we hem op schoot genomen. Hij heeft na zijn val nog zestien, zeventien uur geleefd. Dat was allemaal afscheid nemen. Hij heeft mij niet meer gehoord maar ik heb hem wel toegesproken.
We hebben gezocht naar bewijs dat Luuk geen pijn heeft geleden. Het was een soort opluchting om te horen dat z'n hersens zo erg beschadigd waren dat het eigenlijk meteen afgelopen was. Ik had het ondraaglijk gevonden als Luuk bijvoorbeeld op z'n benen terecht was gekomen en een moment van besef had gehad. Dat hij beseft had dat hij daar lag, op die stoep, zonder papa of mama bij hem. Pijn, eenzaamheid en verschrikking roept dat bij mij op. Hij had niet 'beter' neer kunnen komen. Het is een implosie geweest, hij had nauwelijks beschadigingen aan de buitenkant.
Fragment uit het interview met de moeder van Luuk, gehouden op 16 februari 2006.
Luuk is in 2004 verongelukt tijdens een speelochtendje bij een vriendinnetje. De kinderen zagen kans op een onveilig balkon op de derde verdieping te komen. Luuk is naar beneden gevallen en de volgende ochtend in het ziekenhuis overleden. Hij was toen ruim vijfenhalf jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten