DAGBOEK 12 mei 2003

Mijn vriendin nodigt ons uit voor de verjaardag van haar zoon. Hij wordt vijf. Ik zeg dat we komen. Later mailt ze dat ze dondersgoed beseft dat dit een beladen verjaardag voor ons is. En dat ze het enorm waardeert dat we van de partij zullen zijn. Het wordt de eerste keer dat we van dichtbij een verjaardag van een vierjarige gaan meemaken. Ik denk dat we het aankunnen. Maar ik zal blij zijn als het voorbij is en alle kinderen die we kennen deze mijlpaal achter zich hebben gelaten. Justin is niet eens vier geworden... Bijna een maand voor zijn verjaardag is hij weggegaan. Want zo voelt het soms: hij kwam en hij ging. Hij was er in een heel intense, drukke periode, toen we als dertigers bezig waren om vorm aan ons leven te geven met twee kinderen, ambities, sociale contacten en al het 'moeten' waar we aan blootgesteld waren. Ik werkte sinds een tijdje voornamelijk thuis, als freelancer. Ik zag uit naar de nieuwe periode waarin beide kinderen naar school zouden gaan en er eindelijk een beetje rust en - naar ik hoopte - meer stabiliteit zou ontstaan.

Ook Justin keek reikhalzend uit naar zijn nieuwe leventje. Hij was al maanden bezig met zijn partijtje, wist precies wie hij uit zou nodigen. Hij kende de juf van zijn klas en zelfs al een paar kinderen; hij was immers twee jaar lang mee geweest om zijn broer te brengen en te halen. In Frankrijk, op vakantie, had hij een rugzakje uitgekozen waarmee hij trots rondstapte op de camping. Zijn nieuwe stoere winterschoenen stonden al klaar. Soms deed hij ze even aan, om te oefenen. Nu staan ze in de kast. Ongedragen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten