DAGBOEK 16 mei 2003

Ik denk dat het voor anderen soms moeilijk is om met ons om te gaan. We kunnen heel afstandelijk overkomen, de telefoon dagenlang niet opnemen of steeds weer een uitnodiging afslaan. Wat moet je doen als welwillende ander? Als ik met betraande ogen bij school sta, kan dat twee dingen betekenen: of ik wil graag met iemand praten want ik heb verdriet, of ik wil juist even niet aangesproken worden want dan ga ik weer huilen. Hoe weet je dat? Hoe weet je wat een ander wil als de signalen op verschillende manieren geinterpreteerd kunnen worden en zo onvertrouwd zijn? Hoe ga je om met iemand die zo'n onvoorstelbaar verdriet heeft? En hoeveel confronteert het je met je eigen kwetsbaarheid, vooral wat je kinderen betreft?

Sinds 29 augustus 2002 ben ik 'moeder van een overleden kind'. En dat lijkt met dikke letters op mijn voorhoofd te staan. Mensen benaderen mij niet meer spontaan. Ze zijn op hun hoede, denken na voordat ze iets zeggen. Of lopen mij straal voorbij. (Dit geldt gelukkig niet voor iedereen.) Ik probeer open te zijn, vertel uit mezelf iets, draag geen donkere zonnebril en schaam me niet voor mijn rooddoorlopen ogen. Gelukkig zit dat in mij en kan ik dus redelijk mezelf zijn. Maar ook voor mij geldt dat ik in een situatie terecht ben gekomen waar ik volstrekt geen ervaring mee heb en waar geen draaiboeken voor bestaan. Voor mij is het echter een realiteit die vierentwintig uur per dag aanwezig is. No escape. Ik moet er iets mee doen. Ik doe dus maar wat mijn gevoel me ingeeft. En ik adviseer anderen om dat ook te doen. Doe wat je denkt dat goed is en wees niet teleurgesteld als dat niet precies is waar ik op een bepaald moment behoefte aan heb. Het feit dat je iets doet, al is het slechts een klopje op mijn schouder, telt. En een eventuele afwijzing is nooit persoonlijk bedoeld.