Elio komt naar beneden met Aap. Aap is een knuffel die hij van oma gekregen heeft. Aap bestaat voornamelijk uit lange armen en lange benen en kan gezellig om je nek hangen. Elio heeft Aap een pyjama van zichzelf aangetrokken. Hij is erg verguld met het resultaat. De pyjama is veel te ruim. Elio constateert dat Aap ongeveer even groot is als Justin. De optelsom is gauw gemaakt: Aap moet kleren van Justin aan. We gaan naar het kamertje. Ik kies een onderbroek, hemdje, lange broek, trui en sokken uit. En ook een pyjama en de geel met wit gestreepte badjas. Deze kleren passen een stuk beter. Even later zit Elio met Aap op schoot tv te kijken. Hij straalt en zegt dat Aap de liefste is van de hele wereld.
's Middags gaan we naar een feestje bij vrienden. Aap moet mee. Peter vindt dat dit niet kan. Het is inderdaad een beetje luguber om te zien. Wat zullen de anderen ervan denken? Ik vind het gevoel van Elio belangrijker dan de mening van anderen. Elio doet gewoon wat hem ingeeft. Hij is opgetogen, heeft er geen 'verkeerd' gevoel bij. Toch heeft hij wel door dat het niet helemaal 'normaal' is. Hij merkt op dat als hij Aap mee naar school neemt, hij vast uitgelachen wordt.
In de auto zit Aap naast hem. Op zijn vraag wie er allemaal komen, antwoord ik dat er ook een paar grote kinderen zullen zijn. Na een korte stilte zegt hij ineens: 'Dan laat ik Aap maar in de auto.' Als we een paar uur later uitgezwaaid worden, laat hij Aap vol trots zien. Zonder een spoortje gêne.
De daaropvolgende dagen moet Aap elke ochtend en elke avond aan- en uitgekleed worden. Het weer verandert. Het wordt warmer. Aap krijgt 's nachts alleen nog een onderbroekje aan. En ten slotte helemaal geen kleren meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten