Het ging zo snel, zo onverwacht, we beseften niet dat Jip dood zou gaan. Als een kind overgeeft gaat het niet dood. Het onbegrip blijft. Hoe kon dit gebeuren? Waar is hij nou uiteindelijk aan gestorven? Een gezond kind dat zomaar dood gaat! We hebben een totale obductie laten doen en hoopten dat er iets uit zou komen wat zijn dood verklaart: kanker, een tumor... Iets waarmee hij toch niet lang geleefd zou hebben. Alles was gezond! Hij had alleen een griepvirus.
Je gunt je kind geen pijn, geen lijdensweg. In die zin denk ik dat de plotselinge dood van Jip voor alle partijen het fijnste is. Ik moet er niet aan denken dat ik een kind heb dat kanker heeft en naar het ziekenhuis moet. Afschuwelijk. De enige troost die je dan als ouder hebt is - misschien - dat je kind verlost is van de pijn en de ellende. Maar ik geloof niet dat het invloed heeft op het rouwen. Ook dat kind mis je. Als een kind dood 'moet', dan maar liever zoals met Jip.
Fragment uit het interview met de moeder van Jip, gehouden op 5 november 2006.
Op tweede paasdag 2005 voelt Jip zich niet lekker en moet overgeven. Een paar dagen later constateert de huisarts een keelontsteking en schrijft antibiotica voor. Jip knapt wat op tot hij op de fatale zaterdag z'n medicijn uitspuugt, overgeeft en 's nachts komt te overlijden. Jip was toen ruim vierenhalf jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten