INTERVIEW met de vader van Luuk THEMA : familie & vrienden

Of ik contact met familie en vrienden ben kwijtgeraakt door het overlijden van Luuk? Kwijtgeraakt klinkt alsof het je overkomen is. En zo ervaar ik het niet. Het heeft er meer mee te maken dat wij zelf veel minder behoefte hebben aan het stoppen van energie in allerlei gesprekjes, ontmoetingen en afspraakjes waar we niet zoveel aan hebben, waar we soms helemaal niets aan hebben. Dat is een harde boodschap. Vaak verwoord ik die niet eens, daar ben ik te schijterig voor. Maar het komt wel tot uiting in mijn gedrag. Ik zoek het niet op, ik wijs uitnodigingen af. Met mensen die ons nabij zijn, is de band alleen maar hechter geworden. Waar het contact toch al een beetje flauwtjes was, is verwijdering ontstaan. Wij willen geen bullshit meer, geen tijd besteden aan dingen waar we de puf niet voor hebben. Weg met de social talks en de oppervlakkige verjaardagsfeestjes. Het wordt daardoor echt niet alleen maar zwaar en serieus. In veel dingen die we met vrienden en familie doen, zit ook geluk en plezier. Er zijn nog steeds veel mensen om ons heen hoor! We zijn niet vervreemd, we zijn geen kluizenaars geworden. Wél selectiever: we zoeken naar die contacten waar wij - en ook die ander(-en) - wat aan hebben. Al die spelletjes om je mooier voor te doen dan je bent, al dat theater, proberen we te laten varen. Dan is het veel meer in evenwicht.

De dood van Luuk is ingrijpend en moeilijk om mee om te gaan. Dat is zo. Maar er rust zo'n taboe op het kunnen zeggen dat iets op een bepaald moment anders is geworden: stroever, moeilijker, dat het contact niet meer brengt wat het gebracht heeft. Onze 'boodschap' is: accepteer het, accepteer dat het zo is. Laat het even rusten, het kost gewoon te veel energie, te veel tranen, te veel pijn om er doorheen te beuken. Het is mooi als je kunt zeggen: 'Het werkt zo niet. Jij hebt er moeite mee, wij hebben er moeite mee, kun je het laten? Kun je er vrede mee hebben dat het (even) niet werkt?' Wij weten dat de ander z'n eigen verdriet heeft, maar we beschouwen onszelf toch meer als aangeschoten wild. Gun ons deze situatie nou, anders gaan we dingen faken. Onze waardering voor de ander zal alleen maar groter zijn. Het is de meest kwetsbare vorm die je aan kunt nemen. En de deur hoeft echt niet voorgoed dicht te gaan.

Ik heb er wat aan als mensen inlevend zijn. Ze hoeven niet meteen de helpende hand te bieden en iets te gaan doen; het zit veel meer in tonen dat je snapt en aanvoelt waar we ons in bevinden. Dat kan iets heel kleins zijn, een heel kort moment. Dat is veel waardevoller dan er bijvoorbeeld eens een avondje voor gaan zitten om te bespreken hoe het nou eigenlijk allemaal gaat. Dan voel ik me net een patiënt...


Fragment uit het interview met de vader van Luuk, gehouden op 15 juni 2006.
Luuk is in 2004 plotseling overleden, hij was toen ruim vijfenhalf jaar oud.

1 opmerking:

  1. dat zal ik onthouden, dat vaak een klein gebaar belangrijker is dan een hele avond uithoren!! dank!

    BeantwoordenVerwijderen