Na het overlijden van Milan is het contact met veel mensen heel intens geweest. Dat is een tijdje zo gebleven en nu zit het patroon van 'ervoor' er weer in. Het intense is weg. Ik betrap mezelf erop dat ik een soort verwachtingspatroon heb. Ik verwacht toch op bepaalde momenten een belletje of zoiets, en heb dan een rotgevoel als dat niet gebeurt. Iemand uit de gespreksgroep zei treffend: 'Je zit eigenlijk te wachten totdat de telefoon gaat, maar als ie gaat heb je geen zin om hem op te pakken.'
Nee, ik denk niet dat familie en vrienden mij begrijpen. Dat is het moeilijke. Sinterklaas hebben we vorig jaar bij mijn jongste broer gevierd. Mijn vader, die erg ziek is, had een sinterklaas geregeld. Het was heel gezellig, iedereen was blij en vierde feest, maar wij zaten er met een dubbel gevoel: wij misten iemand. En niemand heeft er aan gerefereerd, heeft even een hand op mijn schouder gelegd of een knipoog gegeven. Zij gaan door, zitten in die trein en gaan maar door en door en wij staan er een beetje bij te kijken.
Fragment uit het interview met de vader van Milan, gehouden op 1 juni 2006.
Milan is in 2002 plotseling overleden toen hij bijna drieënhalf jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten