We hebben ons na het overlijden van Rosa erg gericht op onze directe omgeving: onze vrienden en kennissen, onze buurt. Daar hebben we ons voor opengesteld. Dat heeft tot een enorme intensivering van vriendschappen geleid. Toen we na verloop van tijd de dingen weer zelf wilden gaan doen, hielden we het niet vol om die sociale contacten allemaal te blijven onderhouden. Dat gaf spanning: we moesten mensen laten schieten, terwijl we zo blij waren geweest met hun hulp.
Lange tijd heb ik allerlei collectieve gebeurtenissen gemeden. Afdelingsuitjes van het werk, nieuwjaarsborrels. Dat was niet goed. Voor mijn functioneren is het niet handig als ik daar niet ben. Die gelegenheden geven nou juist de jeu waardoor allerlei andere dingen weer wat makkelijker gaan.
Ik voel me vaak eenzaam door wat ik heb meegemaakt. Mensen begrijpen niet wat het betekent om verder te leven op deze manier. Dat geldt eigenlijk vooral voor een wat bredere sociale kring. Niet voor wat ik mijn vrienden noem. Ik heb het gevoel dat die er wel aandacht voor hebben, het wel weten. Het feit dat mensen aandacht aan je besteden maakt je minder eenzaam. Maar er zijn ook mensen die teveel aandacht aan je besteden. Die elke keer zeggen: 'Het is ook zo erg voor jullie.' Dat wil je ook niet, dat is te zwaar. Ik wil niet diegene zijn waarmee het altijd zo zwaar is. Dat is het verwarrende. Het zijn die verschillende lagen die tegelijkertijd bestaan en die je zelf ook niet allemaal kunt beheersen.
Fragment uit het interview met de vader van Rosa, gehouden op 16 oktober 2006.
Rosa is in 2003 plotseling overleden, ze was toen bijna negen jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten