DAGBOEK 13 juni 2003

We brengen een halve dag door in het ziekenhuis. De gynaecoloog stelt dat het 'vette pech' is. Het ligt niet aan Peter of aan mij. Het is een speling der natuur. Hij benadrukt dat het syndroom van Down een ernstige afwijking is. Wij melden dat ons besluit vaststaat en vragen hoe het nu verdergaat. De curettage kan over drie dagen plaatsvinden. Onder volledige narcose.

Het is een enorme teleurstelling. Maar het grootste verdriet is en blijft de dood van Justin. In die oceaan van verdriet verdrinken de tranen om dit verlies.

Thuis rusten we wat. We vertellen Elio dat de baby niet gezond is en niet geboren kan worden. De dokter gaat hem eruithalen. Hij krijgt er dus geen broertje of zusje bij. Elio is boos. Ik zeg dat er later misschien wel weer een nieuwe baby in mijn buik komt. 'Dan moet ik nog langer wachten.'

Geen opmerkingen:

Een reactie posten