Onze besluitvorming over de invulling van de zomervakantie had een zeer grillig verloop. We wilden absoluut niet meer in onze tent kamperen. We wilden ook niet met een andere, complete - en dus happy - familie op stap. Dat was te confronterend. Er moesten mogelijkheden zijn voor Elio om vriendjes te maken. We gingen liever niet wéér met de auto. En ook liever niet wéér naar Frankrijk. Bovendien waren we van mening dat we onder ogen moesten zien dat we voortaan een gezin van drie zouden zijn. Dus geen afspraken met vrienden of familie.
We dreven met vele denkstromen mee en konden geen knopen doorhakken. En door al het uitstellen werd de keus wat betreft bestemmingen en vluchten steeds beperkter. De vakantie begon een obsessie te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten