DAGBOEK 2 juli 2003

De beslissing is genomen. We gaan tóch naar Frankrijk. Met de auto. Kamperen. Tweeënhalve week. We hebben een kant-en-klare-tent gehuurd op een 'kindvriendelijke' camping. Half juli vertrekken we. Ik ben blij dat de knoop is doorgehakt. Maar ik snap er helemaal niets van. Waarom doen we onszelf dit aan? Waarom kiezen we voor een vakantie die heel confronterend zal zijn? Die ons zal herinneren aan de laatste vakantie met Justin. Of is dat juist de bedoeling? Misschien maakt het niet uit waar we naartoe gaan of wat we gaan doen. Het verdriet zit in ons. En Justin is - nu - onlosmakelijk met dat verdriet verbonden.  Als we het thuis laten, laten we Justin ook achter.